Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.”
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.  

30. Eind goed, al goed? 

Ik kom terug van mijn urenlange wandeling en ga de trap op naar onze bovenwoning. Detta en advocaat Ipe Snoer zitten gezellig aan een wijntje en beginnen te lachen als ik de deur opendoe.  Waarschijnlijk zie ik er nogal verwilderd uit. 

“Hoe ging het” stoot ik uit. Snoer steekt zijn duim omhoog en Detta komt naar me toe en pakt me bij mijn heupen. “Hoe is het nou met jou, gaat het een beetje?” “Pfff, man, man, ik trok die advocate, dat Mensch écht niet, ik heb dat niet zo snel, maar
deze dame… een renovatie van een paar ton een verníeling noemen…” “Nou joh, ik zal je wat vertellen, we gaan eruit komen met Hilde” zegt Detta en ze vervolgt. “Ik heb die advocate volledige genegeerd, die heb ik aan Ipe overgelaten, hè Ipe?”  zegt ze met een knipoog. “Ik heb alleen maar op het gevoel van Hilde gespeeld, dat we al zolang goede buren zijn, dat we zo vaak koffie gedronken hebben en van de meiden genoten, dat we haar zo goed geholpen hebben met van alles, enzovoort…” “En dat werkte”, zegt Snoer. “De deal is nu eigenlijk geworden wat jij destijds hebt voorgesteld, zij doet afstand van de begane grond, en het appartement boven moet jij renoveren, wel iets grondiger dan jij hebt voorgesteld geloof ik, maar dit lijkt me redelijk, het kort geding trekken ze in” “Ik geloof het pas als het op papier staat,” zeg ik, maar Snoer zegt: ”Nee, er waren advocaten en getuigen bij dat kan niet meer mis gaan. En o ja, de huur van Hilde mag je ook verhogen naar een normale huur volgens het puntensysteem.” Ik ben
stomverbaasd. “En die eikel van een Verrips was het daar ook allemaal mee eens?” vraag ik. “Nou, dat is het mooie, die werd twee keer terechtgewezen door haar advocate en die is ook opgestapt,
eigenlijk al vrij snel nadat jij wegging.” Een gevoel van enorme opluchting maakt zich meester van me. Mr Snoer stapt op en Detta trekt nog een fles wijn open. We genieten heerlijk die avond en ik val in een diepe, diepe slaap, voor het eerst in weken.  

Ik vertel dit verhaal van alweer jaren terug aan Hamza op de dag nadat ik dat bizarre telefoontje van de griffier kreeg over een belastend dossier dat over mij zou zijn ingeleverd. Ik voel dat er een verband is, vooral door die politieke 

dreigementen van Verrips. Hamza kijkt me aan en zegt: “Wauw man, respect, wat een verhaal. Ik kijk nu met hele andere ogen naar het nieuwe gedeelte van de winkel. Ik wist niet dat zich dit allemaal had afgespeeld voor mijn komst.” Ik zeg dat ik het erg belangrijk vind dat we weer on speaking terms zijn met onze bovenburen. Hilde en Lars zijn zelfs getrouwd na die hele affaire en wonen nu samen boven en zijn volstrekt tevreden met hun mooie gerenoveerde appartement. “Ja, dat vroeg ik me al af, ze zijn altijd heel aardig tegen me en kopen elke dag wel iets in de winkel. Ik kan me niet voorstellen dat zij bij de griffier die dagvaarding of zoiets hebben achtergelaten.” zegt Hamza terwijl we samen het wijnvak bijvullen. Het is rustig in de winkel. “Nee, dat denk ik ook niet. Maar ik heb een vermoeden wie het wel is geweest,” zeg ik tegen Hamza. ”Dus je weet het echt nog steeds niet? Dat heb je toch wel opgevraagd?” “Nee, zeg ik, “ondanks 

aangetekende brieven aan de griffie en burgemeester Schumacher heb ik nooit enige nadere informatie gekregen.” “Ik ga je helpen” zegt Hamza, ”een goede vriend van mij werkt bij VD Sicherheit, die de beveiliging van het Huis van de Stad doet. Zij lezen ook de camerabeelden uit van iedereen die het Huis van de Stad binnenkomt. Als je mij een datum geeft, kan ik de band van die dag samen met jou gaan bekijken.” Ik schud heel hard van nee, maar uiteindelijk wint mijn nieuwsgierigheid het. 

En zo gebeurt het dat Hamza, zijn vriend de beveiliger en ik op een avond in het Huis van de Stad, in één van de ruimtes achter de balies op de begane grond, een band van zeker acht uur aan het bekijken zijn. De snelheid van de band is tweemaal, zodat we met een beetje pech vier uur naar snel bewegende mensen aan het kijken zijn. Ik verklaar mezelf voor gek, maar Hamza dringt erop aan dat ik blijf kijken. Ik zie erg veel 

bekenden binnenkomen op band, maar bijna geen echtparen. Dat maakt het iets makkelijker. Griffier Blubber belde me om circa 15:00 in de middag, en zei dat ze toen net gesproken had met een echtpaar. Als dat niet klopt en het was een andere dag of tijdstip, dan is het zoeken naar een speld in een hooiberg. Op de band zijn we inmiddels aangekomen rond de lunchtijd, het is een komen en gaan van ambtenaren, bezoekers, wethouders, ook burgemeester Schumacher en Darinka Pieters schuifelen een paar keer voorbij. Dan, plotseling, zie ik een bekende, gedrongen gestalte door de draaideur komen, meteen daarachter gevolgd door een voor mij onbekende vrouw. Dat zal mevrouw Verrips zijn, denk ik. Gezamenlijk lopen zij naar de balie, waar ze zich melden en even later worden zij opgehaald door Blubber. Mijnheer Verrips heeft zijn oranje sjaal van de Liberalen om.

Door Johan Weeber