Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

31. iPad

Het is twee uur s’ nachts. Ik loop gehaast en
voorovergebogen naar huis. Het is winderig en regenachtig weer. Ik heb snel mijn iPad weggegrist van één van de tafels waarop de meeste politici hun spullen neerleggen, in de ruimte waar soms nog wordt nageborreld na een vergadering. 
De begrotingsbehandeling in de gemeenteraad duurde deze keer extreem lang, 26 moties en
12 amendementen vergden het uiterste van de vergaderorde. Burgemeester Schumacher moest twee keer toestemming vragen om door te mogen vergaderen. Waar dan weer over gestemd moest worden wat op zichzelf alweer een kwartier extra kostte. Het merendeel van de moties vonden mijn fractie en ik maar geneuzel in de marge. De Grünen wilden dat het woord “groenvoorziening”
opgenomen werd op pagina 315. Een motie van Christ! die oproept om nu echt voortvarend aan de slag te gaan met hondenpoep. Moties die meteen weer in  de prullenbak van het college zouden verdwijnen. Dat heeft wel wat anders aan zijn hoofd met meer dan 300 miljoen euro schuld en een tekort van enkele miljoenen voor dit jaar…. De tegenbegroting die we samen met Solingen Vooruit hadden ingediend werd minachtend weggewimpeld door de collega’s.

Hij was immers niet ambtelijk getoetst. De motie van wantrouwen die we vervolgens samen met anderen indienden tegen Van den Zakken haalde het niet, maar haalde wel zoveel stemmen dat Van den Zakken als aangeschoten wild in de collegebanken wegzakte. Na de vergadering heb ik tijdens de borrel na afloop snel twee biertjes achterover geslagen. Over vier uur moet ik alweer op de zaak zijn.

Vlak bij huis gekomen kijk ik nog eens goed naar de iPad die ik vasthoud. Er steken een paar paperassen uit die me niet bekend voorkomen. Ik sla de iPad open en zie dat dit niet mijn papieren zijn. Het is dus ook niet mijn iPad. Een krachtterm ontsnapt me. Er zit niets anders op dan terug te gaan en de iPad om te ruilen. Vlakbij het Huis van de Stad kom ik John tegen, op weg naar zijn auto. Ik vertel hem waarom ik terugloop. “Nou”  zegt hij, “ik denk niet dat er nog iemand is, want ik was zo’n beetje de laatste die wegging, kom op ik breng je wel even naar huis, die iPad regel je morgen maar, stap in”. Terwijl ik op de bijrijdersstoel zit, bedenk ik dat het wel slim is even een appje te sturen naar de eigenaar van de iPad, die waarschijnlijk de mijne heeft meegenomen. Al bladerend door de papieren kom ik er snel achter dat ik de iPad van wethouder Van den Zakken heb meegenomen. “ Ga weg”, zegt John 

geamuseerd “dat heb jij weer! Als je het met zo’n motie van wantrouwen niet kunt winnen, dan steel je gewoon zijn iPad.”  We lachen allebei hard om deze grap, nog onwetend van hetgeen ons nog te wachten stond in deze zaak, die zelfs landelijk bekend zou komen te staan als de 

“iPad-affaire”. 

De bovenste van de paperassen in de iPad van Van den Zakken is een memo aan hem,  met als titel: “Munitie voor de Coalitie” met allerlei argumenten tégen ons in het debat van repliek te kunnen dienen. Een aantal daarvan heeft ie ook vanavond ook daadwerkelijk in het debat met mij gebruikt. Zo staat er bijvoorbeeld: “De indieners van SSS hebben hun fantasie losgelaten op de begroting van het college. Ze verwijten het college gebrekkige informatievoorziening, maar SSS doet zelf voortdurend ongenuanceerde uitspraken. En dan die ongefundeerde brieven die ze aan de toezichthouder of de accountant hebben gestuurd…”  En meer van dit soort inhoudsloze politieke aanvallen, waar we inmiddels wel aan gewend zijn. “Munitie” noemt de desbetreffende ambtenaar die ze heeft opgeschreven.  “Ambtenaar??” John staat bovenop de rem van de auto die abrupt tot stilstand komt. Ik stoot bijna mijn hoofd aan de voorruit.  Ik heb net een deel van de memo aan hem voorgelezen. Ook ik ben verbijsterd. Op zich is het niet verboden dat ambtenaren een wethouder influisteren wat ie het beste in het debat kan zeggen, zeker bij zwakke wethouders wordt dat vaak gedaan. Maar een ambtenaar dient zich wel te onthouden van politieke statements laat staan persoonlijke kwalificaties over een politicus. “Holy Shit. Dit is foute boel. Dit is volgens mij in  strijd met de gemeentewet”, zegt John. John en ik kijken elkaar aan. Ik fluit tussen mijn tanden: “Pfew, dit is niet zomaar munitie, dit is explosieve informatie! Maar wat kunnen we ermee, het is natuurlijk niet de bedoeling dat we dit zouden zien…” We staan inmiddels stil voor mijn huis, boven de winkel waar alles donker is, evenals in huis. “Kom op, we doen toch geen oog dicht nu, kom nog even mee naar binnen, John, dan 

spreken we nog even goed door wat nu te doen”. 

En zo gebeurt het dat er die nacht nog een appje en een mailtje uitgaan. Een mailtje van John naar burgemeester Schumacher met het verzoek om een afspraak over een door ons bij toeval ontdekte mogelijke misstand. Een appje van mij naar de wethouder met de mededeling dat ik zijn iPad per ongeluk heb meegenomen, de vraag of hij mijn iPad toevallig meegenomen heeft en het verzoek om die in de ochtend weer om te ruilen……