Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal..

32. Diefstal van informatie

Diezelfde nacht krijg ik nog een appje terug van Van den Zakken dat we die ochtend de iPads weer kunnen omruilen. Het is 3:30 uur. Waarschijnlijk zit de man in zijn rats bedenk ik me, nu hij weet dat uitgerekend zijn grootste opponenten over zeer gevoelige informatie beschikken. Om 6:00 uur sta ik weer op, heb nauwelijks geslapen. Ik sleep mezelf voor de zoveelste keer deze week de trap af naar de winkel. Detta en de kinderen slapen nog. Detta staat meestal om 7:00 uur op en helpt de kinderen op gang. Het voordeel van onder je woning werken is dat ik ze in ieder geval ’s ochtends nog even kan zien voordat ze naar school fietsen. 

Om 9:00 uur fiets ik naar het Huis van de Stad, waar ik met Van den Zakken heb afgesproken. Ik heb zijn iPad met documenten erin stevig vast, ik moet er niet aan denken dat er letterlijk iets op straat terechtkomt. Ik klok in met mijn raadsledenpasje en zoef met de lift naar de zevende 

verdieping, waar het college van B&W zit. Hoewel het hele Huis van de Stad, dat meer dan vijftig miljoen belastinggeld gekost heeft, volledig “state of the art” is afgebouwd en ingericht, staan op deze verdieping de mooiste design meubels van het gebouw. Zelfs de fancy kapstokken hebben meer dan duizend euro per stuk gekost. De moderne glazen kamers van de wethouders zijn half transparant, waardoor je door het glas alleen de onderkant van de aanwezigen kunt zien. Typerend voor dit 

gesloten bolwerk, denk ik. De kamers zijn toegedeeld naar de grootte van de partijen. De wethouder van de grootste partij zit het dichtst bij de burgemeester, die van de kleinste zit helemaal aan de andere kant van de verdieping. Van den Zakken zit ergens halverwege. Hij wenkt me naar binnen als hij me ziet door zijn openstaande deur. Van den Zakken is een kalende zestiger, donkerblauw colbert met ronde zilveren manchetknopen, lichtgrijze pantalon, een zegelring aan zijn linkerhand. Hij ziet eruit als een gesjeesde advocaat, wat ie ook is.  “Hij heeft zijn eenmanspraktijk opgegeven om het wethouderschap te kunnen vervullen”, heet zoiets dan op de gemeentelijke website. Harry is gespecialiseerd in bouwrecht, maar daar is door de crisis flink de klad in gekomen. De laatste jaren leefde hij 

volgens sommigen van zijn raadsuitkering. En zoals het vaker gaat bij de gevestigde politieke partijen, degene die het zieligst is en de meeste tijd heeft mag kandidaat wethouder worden. Overbodig om te zeggen dat dit geen garantie is voor de kwaliteit van de kandidaat.  

 “Zo gelijk oversteken dan maar hè?” grapt Harry nog terwijl hij mijn iPad uit een kast haalt. Beide hebben dezelfde kleur hoes en ongeveer dezelfde slijtplekken. We ruilen om. “Harry, ik moet je wel wat zeggen,” begin ik. “Om te achterhalen van wie die iPad was, heb ik in je paperassen gekeken. Eigenlijk was het maar goed dat die documenten erin zaten, want je iPad zelf is natuurlijk met een code beveiligd. Mijn oog viel toen op een memo aan jou getiteld “Munitie voor de Coalitie”, geschreven door een topambtenaar, met allerlei politieke kwalificaties in onze richting. Dat kan volgens mij niet door de beugel, dus daar ga ik wel werk van maken.” Mijn stem trilt. Van den Zakken is bleek geworden, gaat achter zijn bureau zitten en vraagt met zijn karakteristieke zachte maar toch goed articulerende stem: “Met wie heb je dit gedeeld, wie weten hiervan? Als ik ook maar het minste vermoeden heb dat je hiermee naar buiten gaat, doe ik aangifte.“ “Aangifte?” vraag ik verbijsterd. “Ja, aangifte wegens diefstal van informatie” zegt Van den Zakken zonder enige stemverheffing. De kleur is terug op zijn gezicht. “Je had nooit in die paperassen mogen snuffelen, dat is strafbaar“ zegt hij.  “Nou Harry, dat zullen we nog wel eens zien. Als ik dat níet had gedaan, had ik niet geweten dat die iPad van jou was en hadden we hier niet eens gezeten. Had jij je iPad ook nog niet terug gehad…” zeg ik, maar hij antwoordt: “Je had de iPad aan de griffie moeten geven, die zijn politiek onafhankelijk en hadden mij de iPad terugbezorgd.” “Ja, net zoals jij dat met míjn iPad gedaan hebt zeker. En over die 

zogenaamde onafhankelijkheid van de griffie kan ik je nog wel wat verhalen vertellen… “werp ik tegen en vervolg: “Maar weet je wat Harry, als je het dan wil weten, we hebben onze kersverse burgemeester ook op de hoogte gesteld van mijn vondst, want hij is de bewaker van de integriteit van B&W en de gemeenteraad…..”Van den 

Zakken zegt niets maar staat op om de deur van zijn kamer te openen. Ik loop zonder nog iets te zeggen de kamer uit. 

Op de gang staat Niek Voigt, voorzitter van de SOV, de Solingse Ondernemers Vereniging te wachten op zijn afspraak met Van den Zakken, maar deze doet zijn deur weer dicht. “Ik weet niet of dit het goede moment voor een afspraak is, Niek”, zeg ik tegen hem in het voorbijgaan. “Haha, ja, dank je wel, dat is wel vaker de vraag met hem…” zegt Niek zuinigjes. Ik fiets terug naar de zaak, waar ik een hoop vakken te vullen heb. Het is druk die ochtend, Hamza draait kassa, terwijl ik nieuwe bevoorrading in het magazijn probeer de winkel in te krijgen. Eigenlijk gaat het niet langer zo met zijn tweeën, ik heb eigenlijk nog één a twee medewerkers nodig. Na enkele uren hard doorwerken komt tot mijn verbazing John het magazijn binnenwandelen. Zijn gezicht staat op onweer.

Door Johan Weeber