Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” 
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

39. Politieverhoor

Het is vrijdagmiddag, ik ben thuis. Ik heb mezelf vrijaf gegeven, voor zover dat gaat als eigen ondernemer. De bel gaat. Er staan twee mensen op de stoep van wie na legitimatie blijkt dat ze  politieagenten in burger zijn. Een man en een vrouw, beide zo onopvallend dat ik ze niet meer zou kunnen beschrijven. We gaan in de voorkamer aan tafel zitten. De vrouw van het stel heeft een rugzak bij zich, waarin een laptop en een opnameapparaat zitten. De laptop wordt opengeklapt en opgestart, de batterij is bijna leeg. Ik haal een verlengsnoer en schenk koffie in. Onze jongste dochter heeft de griep, en ligt in de achterkamer op de bank in een slaapzak. Ik ben zelf ook flink verkouden en bijna mijn stem kwijt. Ik vraag aan de agenten of dat nog invloed heeft op het verhoor, ik klink nogal onvast. De man schudt van nee. Ondanks het feit dat ik zelf heel zeker weet dat ik geen iPad gestolen heb, ben ik toch nerveus. Ik ben beurtelings warm en koud. Ik kan lastig inschatten in hoeverre de politie objectief is in deze zaak. De politie werkt immers samen met burgemeester Schumacher, en met het OM vormen zij gezamenlijk de zogenaamde Driehoek verantwoordelijk voor de veiligheid en openbare orde in de stad.

De mannelijke agent schraapt zijn keel en zegt dat hij en zijn collega werkzaam zijn bij het Team Bedreigde Politici, en gespecialiseerd zijn in het opnemen van verklaringen van politici die zich bedreigd voelen. Mijn wenkbrauwen gaan omhoog van verbazing, ik wist niet van het bestaan van dit Team. Ik vraag of ik dan niet beter bij hen meteen tegenaangifte kan doen tegen mijn bedreigers, burgemeester en wethouder. “Dan moet u een nieuwe afspraak maken via het OM, wij zijn hier nú om u te verhoren.” zegt de vrouwelijke agent. De andere agent vervolgt zijn verhaal. Om objectiviteit te garanderen zijn juist zij door het OM gevraagd voor dit verhoor, om uit te sluiten dat er “van hogerhand druk wordt uitgeoefend” op politie-ambtenaren belast met dit verhoor. Het OM acht de kans groot dat dit als een politieke zaak tussen mij, de burgemeester en de wethouder moet worden beschouwd. Hierin moet extra zorgvuldig worden gehandeld. Ik ben behoorlijk gerustgesteld, het verhoor kan beginnen.

Minuut voor minuut van de bewuste avond waarop ik de iPad van de wethouder heb meegenomen passeert de revue en alles wordt genoteerd op een laptop. Ook draait er een opname apparaat mee. De agenten stellen honderden vragen, ook veel dezelfde maar dan net anders geformuleerd, om de consistentie van mijn verhaal te checken. Ik ben onder de indruk van hun geduld en verhoortechniek. Er worden met een fototoestel met macrolens foto’s gemaakt van de appjes die ik aan de wethouder heb gestuurd om de iPads weer om te wisselen. Ook wordt de authenticiteit van deze appjes gecontroleerd op mijn eigen telefoon. Mijn iPad moet ik ook laten zien, en daar worden van alle kanten detailfoto’s van geknipt. Dit omdat ik tijdens het verhoor heb gezegd dat mijn iPad er hetzelfde uitziet als die van de wethouder, met dezelfde hoes, ongeveer dezelfde slijtageplekken. Mijn dochter ziet het fotograferen vanaf de bank met verbazing aan en vraagt: ”Pap, wat voor een bijzondere iPad heb jij wel niet?” “Ja,” grap ik, “Jij mag er nooit meer Angry Birds op spelen, want dan wordt de wethouder boos…” De agenten glimlachen professioneel. Het verhoort duurt in totaal twee en een half uur. Aan het einde van het gesprek haalt de vrouwelijke agent een klein printertje uit haar rugtas. Ze sluit haar laptop erop aan en print het verslag dat ze heeft gemaakt uit. Vijftien kantjes tekst die een periode van enkele uren beschrijven. Geen enkele periode in mijn leven is zo minutieus vastgelegd. Ik mag het stuk doorlezen en als ik het ermee eens ben ondertekenen. Ik lees de tekst goed door en kan niets ontdekken dat niet klopt of verkeerd is opgeschreven. Ik zet mijn handtekening. De agenten vertrekken. Ik hoor via het OM wel of ik strafrechtelijk wordt vervolgd, zeggen ze nog bij het weggaan.

Na afloop van het verhoor bel ik mr Langelaar, de strafrechtadvocaat die mij is aangeraden door mevrouw Mozes. Ik vertel hoe het verhoor is verlopen en wie me verhoord hebben. “Het was al kansloos maar nu helemaal”, zegt Langelaar. Voordat ik wat kan zeggen, vervolgt hij: ”Nee, niet voor u, maar voor de wethouder die aangifte gedaan heeft en de burgemeester die dat steunt. Ik heb van mevrouw Mozes begrepen dat u mogelijk tegenaangiftes wilt doen tegen beiden, de fractievoorzitters wilt aanklagen voor smaad en aan wilt aansturen op een schadeclaim richting gemeente Solingen? Dat kan ik met alle plezier voor u in gang zetten.” “Ik weet het nog niet”, zeg ik, “ik wil sowieso eerst de uitspraak van het OM afwachten,  ik heb sterk de indruk dat het OM met die hele aangifte enorm in zijn maag zit. Misschien kan ik politiek nog profiteren van de uitspraak van het OM, waarvan u veronderstelt dat die gunstig voor mij gaat uitpakken.  En een schadeclaim indienen die onze gemeente, dus haar inwoners, handenvol geld kost en  mijzelf als raadslid veel geld gaat opleveren….dat staat nou nét een beetje haaks op mijn politieke gedachtengoed.“ Ik hoor Langelaar zuchten als hij zegt: ”U bent echt veel te mild voor die politici in Solingen….”

Door Johan Weeber