Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” 
Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

40. Driegesprek

Een week na het politieverhoor wordt ik gebeld door een anoniem nummer. Meestal zijn dat verkopers die ik wegdruk, maar om een onverklaarbare reden neem ik toch op. Als ik opneem hoor ik veel windgeruis en daartussendoor een stem: ”Hallo, hallo, spreek ik met de heer De Wever?” Ik bevestig dat en hij vervolgt: “Sorry voor het geluid maar ik fiets nu van het OM in Wuppertal naar de Rechtbank en had nu even tijd, u spreekt met De Jong, officier van justitie, een collega van officier van justitie Kortensius die u wel kent. Hij heeft mij gevraagd deze zaak verder af te wikkelen.” Ik mompel iets, ik sta in het magazijn ondertussen spullen uit te laden en De Jong vervolgt: ”Ik zou graag een driegesprek hebben met u en de wethouder om deze zaak te bespreken en af te ronden.”  Ik zeg zo koel mogelijk: ”Daar zou ik dan graag een viergesprek van willen maken, want ik wil mijn advocaat daarbij hebben.” De Jong is even stil, ik hoor een claxon en een vloek, waarna hij vervolgt: ”Dat lijkt me niet nodig. Ik heb goed contact met uw advocaat, meester Langelaar, ik zal hem ook nog wel bellen, maar  u hoeft zich nergens zorgen over te maken.  Wij overwegen om die hele iPad zaak te seponeren, dus niet in behandeling te nemen. We willen wel voorkomen dat die wethouder ons nog meer werk gaat bezorgen, vandaar dat ik een gesprek met u beiden wil.” Dat klinkt goed, denk ik, en stem ermee in dat er een afspraak gemaakt gaat worden.

Een paar dagen later is het al zover. De Jong, Van den Zakken en ik zitten in de B&W kamer op de zevende verdieping in het Huis van de Stad. Het is prachtig winterweer, als je goed in de verte kijkt zie je de skyline van Wuppertal afsteken tegen de ondergaande zon.  Van den Zakken zit, zoals altijd, volstrekt uitdrukkingsloos aan tafel, een leeg notitieblok en geslepen potlood exact recht ernaast voor zich. Geen iPad te zien. De Jong steekt van wal. “Heren, het OM is gereed om een conclusie te trekken in deze zaak, maar het leek me goed om u alvast van onze bevindingen op de hoogte te stellen. We hebben de politieverhoren van u beiden bestudeerd, we hebben feitenonderzoek gedaan en op basis daarvan  hebben we geoordeeld dat dit een politieke zaak tussen u beiden is, wij zien daarin geen rol voor het strafrecht. Er is ook strafrechtelijk niets onoirbaars gebeurd, dus wij kunnen deze zaak alleen maar seponeren.” Van den Zakken loopt rood aan en begint te sputteren: ”Ja maar,  ik heb mij laten adviseren dat er wel degelijk sprake is van diefstal, is het niet van een iPad dan toch wel zeker van informatie..” De Jong onderbreekt hem hard en zegt:” Ik weet niet wie u hierin geadviseerd heeft, maar ik heb begrepen dat u zelf ook jurist bent, dus u had kunnen weten dat u geen zaak had. Anders gezegd: u heeft valselijk aangifte gedaan en dat is op zichzelf strafbaar. Wat het extra ernstig maakt is dat u wethouder, dus een politieke ambtsdrager, bent. Als heer De Wever een tegenaangifte tegen u indient met een schadeclaim richting gemeente dan staat hij volledig in zijn recht en zijn de consequenties enorm, voor zowel u als de gemeente Solingen.” Ik kan mijn oren niet geloven, heb moeite om mijn gezicht in de plooi te houden. Ik had van mijn advocaat mr Langelaar al wel begrepen dat ik niets te vrezen had van het OM, maar dat Van den Zakken zó de wind van voren zou krijgen had ik niet durven hopen. Van den Zakken zegt niets meer, is onderuitgezakt in zijn stoel en heeft weer zijn bleke gelaatskleur terug. “Dus, vervolgt De Jong,” Mijnheer Van den Zakken, ik ga er sowieso vanuit dat u niet in beroep gaat tegen onze beslissing en mijnheer De Wever, ik denk dat het goed is als u gezamenlijk een persbericht uitdoet dat u de strijdbijl begraaft.“ Ik zucht en zeg zo neutraal mogelijk, maar inwendig juichend: ”Tja,  dat lijkt mij ook het beste, maar is wel afhankelijk van de tekst van het persbericht. Ik eis natuurlijk wel volledige rehabilitatie na alles wat er in de pers en de gemeenteraad over me uitgestort is.  En ik wil ook nog even advies hebben van mijn advocaat hierover.” De Jong zegt dat te begrijpen. Part of the deal is wat hem betreft echter wel dat ik geen tegenaangiftes ga indienen: ”Het OM heeft het druk genoeg.” Hij dringt erop aan niet te lang te wachten aangezien het OM de zaak snel wil afwikkelen en ook een persbericht naar buiten wil sturen. Van den Zakken zegt niets, maar denkt van alles, zo zie ik aan zijn blik. Ik vertrouw het niet en dat gevoel blijkt terecht als ik de volgende dag het Solings Dagblad opensla:

“DE WEVER SLAAT HANDREIKING WETHOUDER AF IN DIEFSTALZAAK” is de krantenkop en daaronder een artikel waarin Van den Zakken verslag doet van het gesprek met het OM, waarin hij stelt dat hij na een goed gesprek met mij en het OM graag de strijdbijl over de gestolen iPad had willen begraven, maar dat ik dat helaas afgeslagen zou hebben… ” Ik bel witheet het Solings Dagblad met de vraag waarom ík niet gebeld ben in het kader van hoor en wederhoor. Het antwoord van Ruud de Zwart van het Dagblad is dat er gisteravond laat nog een officieel persbericht van de gemeente Solingen is binnengekomen en dat ze dat letterlijk overgenomen hebben….

Door Johan Weeber