Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

43. Boze witte mensen

De dagen na het persbericht regent het mailtjes, appjes, telefoontjes en gesprekjes op straat en in de winkel. Het merendeel van de reacties spreekt er schande van dat “die wethouder”  onterecht aangifte heeft gedaan, maar men vindt het ook prima dat we de strijdbijl nu hebben begraven. Een minderheid stelt dat we het hele college naar huis hadden moeten sturen, een rechtszaak starten en een schadeclaim indienen. Ik krijg de complimenten van de fractie. Willem zegt: “Dat heb je toch wel goed aangevoeld, dat dit goed zou vallen bij de kiezers, in mijn omgeving hoor ik dat dit de coalitie en vooral de Liberalen wel eens veel stemmen zou kunnen kosten die naar ons toe zullen gaan.”  John heeft in de wandelgangen opgevangen dat de zittende “machthebbers” ook tevreden zijn met het resultaat, maar om een hele andere reden. Ik zou door de iPad affaire voldoende beschadigd zijn om nooit meer in aanmerking te  komen voor een bestuursfunctie bij de overheid. Het feit dát ik “in opspraak” ben geweest zou daar een voldoende waarborg voor zijn. Ik haal mijn schouders op. Ik heb nooit de ambitie gehad om in dienst te gaan bij onze overheid. Ik denk dat ik dat ook geen week zou volhouden. Een rol als toezichthouder namens het volk, raadslid dus, vind ik al lastig genoeg, vooral vanwege het type politici dat wordt aangetrokken door de perverse prikkels van ons politieke systeem.

We hebben gezamenlijk fractieoverleg met Solingen Vooruit. Dit om gevolg te geven aan de afspraak tussen beide fracties om de samenwerking als lokale partijen te verkennen. Waar onze fractie uit vier mensen bestaat en enkele fractievolgers, is dat bij Solingen Vooruit net andersom. Karel Koning bezet  de enige zetel in de raad, maar er zijn vijf fractievolgers aanwezig. Kees Thijm, de belangrijkste secondant van Karel, bril, grijs piekhaar, een stille, onopvallende zestiger, maar op de achtergrond een belangrijke kracht achter Solingen Vooruit. Leo Lukas, een oudere, breedsprakige mijnheer met sluik, naar voren gekamd wit haar en een zwart omrande bril.  Fred Oostenrijk, een gezette juwelier uit het wijkwinkelcentrum Blommendahl, eveneens met wit haar, en een goudkleurige bril naar Amerikaans model. Riet Janssen, net als de anderen ook dik in de zestig, eigenaresse van een voormalige meubelzaak uit het centrum, die nu al jarenlang te huur staat.  Riet doet me qua uiterlijk nogal denken aan tante Sidonia uit een bekende strip. Dit is de tweede keer dat we samen vergaderen. Er beginnen zich wel wat verschillen af te tekenen tussen de beide fracties. We hebben afgesproken dat Karel en ik bij toerbeurt de vergadering voorzitten, deze tweede keer is het mijn beurt. We bespreken wat er morgen op de raadsagenda staat en hoe we daarop gaan reageren. Ik heb een agenda gemaakt en rondgemaild. We zijn bij agendapunt 2, die gaat over veiligheid. Solingen wordt voortdurend geteisterd door inbraakgolven, de ene week lijkt het goed te gaan, maar de week erna verdubbelen de inbraken dan weer. Burgemeester Schumacher wil daar nu wat aan gaan doen door met jeeps met schijnwerpers op het dak te surveilleren, gecombineerd met helikopters die de boel van bovenaf in de gaten houden. Onze fractie heeft kritische vragen, maar is ook blij dat er nu eens wat onorthodox lijkt te gebeuren in de aanpak. Maar de fractie van Solingen Vooruit blijkt er toch wat anders in te zitten. Riet Janssen zegt met haar harde stem met een vet Solings accent: ”Jeeps en helikopters, wha, dat ga toch niks helpen, het léger moeten ze inzetten, dat heb Greet Wolbers landelijk ook voorgesteld. Wij hebben veel meer dan 600 inbrekers, ik loopt gisteren nog op straat en ik ziet dat tuig met petjes me lege winkel binnengluren. Ik ben zo blij dat daar niks meer te halen is  ….”Riet” probeer ik, “Dit is nog nooit geprobeerd, kunnen we het niet het voordeel van de twijfel geven?” En ik word in de rede gevallen door Leo Lukas: ”Straatinterviews, we moeten straatinterviews gaan houden om de te kijken wat de burgers van dat idee vinden, en dat presenteren we dan aan Schumacher en op basis daarvan kan ie dan inpakken en wegwezen……” en zo kakelt het nog een tijd door. Onze fractieleden proberen nog wat constructieve oplossingen aan te dragen. Marjorie zegt: “Als we nou eens een gezamenlijk lijstje met zeer kritische vragen aan de burgemeester gaan maken en deze gaan stellen of indienen tijdens de vergadering, zou dat niet een goed signaal zijn?” Ze krijgt steun van Karel Koning, maar die wordt gewoon genegeerd door zijn eigen mensen. “Vragen, vragen, vragen, dat heeft toch allemaal geen zin, zegt Fred Oostenrijk, “we moeten eerst weten wat de burgers ervan vinden, dat is het belangrijkste. Karel gaat om: ”Ja de burgers, we zijn er voor de burgers, laten we eerst onze voelsprieten eens in de Solingse maatschappij steken, voordat we een standpunt gaan innemen.” Maar beste mensen” zeg ik, wat gaan we dan morgen doen in de gemeenteraad? Dan hebben we die burgers nog niet geconsulteerd neem ik aan.” “Dan gaan toch we gewoon niet,” zegt Karel, ”we kunnen beter de stad in gaan, daar gebeurt het.”

Het kost me moeite de vergadering ordentelijk te laten verlopen, de discussie gaat alle kanten op, en in tegenstelling tot onze eigen fractievergaderingen lopen we gigantisch uit de tijd. Onze fractievolger en bestuurslid Gertrud zegt na afloop tegen me: “Ze zijn zo chaotisch die mensen van Solingen Vooruit, ik snap niet zo goed wat jij in ze ziet Joop.“ Ook Willem is ontstemd: “Het zijn allemaal van die boze witte mensen,  die lui van Solingen Vooruit.” Maar ik denk: Als we ooit van ons elitaire imago af willen, is dít onze kans.

Door Johan Weeber