Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

48. Rillingen over het lijf

Ik loop als een kip zonder kop campagne te voeren. Werktuiglijk steek in mijn verhaaltje af richting bezoekers aan winkelcentrum Blommendahl. Een aantal keer kom ik een bekende tegen die vraagt hoe het nu met ons gezin is.  Velen blijken al te weten wat er gebeurd is, de tamtam in Solingen heeft zijn werk gedaan. Ik bevestig dan het verhaal over de moord op Detta’s broer Ted. Ik hoor het mezelf elke keer vertellen alsof ik naar een of andere horrorfilm ben geweest. Het dringt nog steeds niet door dat het echt is: “Inderdaad, moord, juridisch is het waarschijnlijk doodslag. De dader zit vast en wordt berecht. En ja, het is vreselijk, de familie is er kapot van.” Van de politie hebben we enkele dagen na ons bezoek aan Nijmegen gehoord wat er zich waarschijnlijk heeft afgespeeld. Maar er moet nog wekenlang onderzoek plaatsvinden voordat de rechtszaak kan worden gestart. Jonathan heeft Ted gewurgd tijdens een ruzie. Waarschijnlijk in een blinde opwelling van woede. Daarna heeft hij geprobeerd zichzelf van het leven te beroven door een fles chloor leeg te drinken. Maar omdat Jonathan meer dan twee meter is,  honderd kilo weegt en ijzersterk is, heeft ie dat overleefd. Nu zit hij in voorarrest in afwachting van de rechtszaak. Na de afschuwelijke avond en nacht in Nijmegen, zijn we als gezin inmiddels in goede handen van een tweetal familierechercheurs en Slachtofferhulp. We worden goed op de hoogte gehouden en begeleid. Maar dat betekent natuurlijk niet dat er geen verdriet is en dat er niet vreselijk veel geregeld moet worden, rond de begrafenis van Ted en de komende strafzaak. Het bizarre is dat Ted’s lichaam steeds maar niet vrijgegeven wordt door het Forensisch Laboratorium. Detta besteedt er veel tijd aan, is coördinator namens de familie en heeft haar werk tijdelijk stilgelegd om zich te kunnen focussen. De meiden gaan gewoon naar school, maar hebben veel concentratieproblemen. En ik? Ik probeer ook zoveel mogelijk gewoon door te gaan, ik heb een bedrijf te runnen en een campagne te voeren. Het valt me erg zwaar. Ik ben er met mijn hoofd niet bij, zodra het een beetje ingewikkeld wordt, dwalen mijn gedachten af.

Ik heb daarom alle debatten afgezegd. John heeft het debat bij de KirchenRat van me overgenomen. Dat ging niet helemaal goed. Tot hilariteit van de zaal dachten Karel Koning en John beiden ze namens onze lijstcombinatie zouden debatteren. Uiteindelijk hebben ze allebei plaatsgenomen. Ook het afzeggen door mij van het debat gaf het nodige ongemak. Ik kreeg een alleraardigste mevrouw aan de telefoon. Ik vertelde haar dat ik wegens droevige familieomstandigheden moest afzeggen, omdat de broer van mijn vrouw was overleden. Ze condoleerde me en zou het doorgeven aan mijnheer Brouwer, die we goed kennen en al jarenlang de drijvende kracht is achter de KirchenRat. Na tien minuten werd ik gebeld door een hevig geëmotioneerde mijnheer Brouwer, die mij condoleerde met het overlijden van Detta, mijn vrouw….De rillingen liepen me over het lijf voordat ik kon uitbrengen dat het om haar broer ging. John, Farid, Marjorie en Willem nemen ook de andere debatten van me over. Alleen het grote lijsttrekkersdebat op de lokale TV doe ik wel. Dat had ik beter niet kunnen doen. Het interrumperen mislukt een aantal keren, ik kom niet uit mijn woorden. Mijn bijdrage zelf ziet er verschrikkelijk ingestudeerd uit. Achteraf vragen enkele mensen die het gezien hadden of ik soms ziek was tijdens die opname: “je zag er slecht uit en je was er totaal niet bij met je hoofd.”  Ons bestuurslid Sjors belt me op, heeft het ook gezien:”Wevertje, heb je er geen zin meer in ofzo, man man wat een tamme vertoning, zo ken ik je helemaal niet…” Ik vertel hem wat er is gebeurd, hij schrikt zich natuurlijk te pletter en weet niet hoe vaak hij zich moet verontschuldigen, wat ik op mijn beurt dan ook weer gênant vind. Alles komt in een ander perspectief te staan. 

Het meeste medeleven hebben we als gezin, naast dat van familie, vrienden en de eigen partijgenoten, ondervonden van de christelijke politieke collega’s. Zij weten kennelijk het beste hoe je met de dood moet omgaan. De meesten, ook diegenen op hun kieslijsten die ik niet goed ken, hebben ons gezin oprecht gecondoleerd, we hebben ook kaarten thuis gehad van sommigen. Hoewel ik in de politiek veel te stellen heb gehad met de christelijke collega’s, hebben we daar echt steun aan.  

Dan krijgen we bericht dat Ted’s lichaam eindelijk is vrijgegeven door justitie. Als datum voor zijn begrafenis prikt de familie in overleg met de uitvaartonderneming een bijzondere dag. Verkiezingsdag. Ik durf niet tegen Detta te zeggen dat me dit heel goed uitkomt, want op die dag wordt er toch geen campagne meer gevoerd. 18 maart 2014 wordt zo een bizarre dag. In de ochtend brengen Detta en ik onze stem uit voor de gemeenteraad.  Daarna stappen we in de auto en rijden naar Nijmegen voor de begrafenis van Ted. Het wordt een onwaarschijnlijk mooie en respectvolle bijeenkomst waarbij de familie en zijn vrienden vanuit heel Nederland en Duitsland er een geweldig eerbetoon aan Ted van maken. En er wordt heel wat afgehuild.

‘s Avonds rijd ik alleen weer terug, Detta en de kinderen blijven bij de familie. Ik vind dat ik  terug moet als lijsttrekker om de verkiezingsavond in het Huis van de Stad bij te wonen.  De uitslag wordt een enorm succes voor de combinatielijst van SSS en SV. Vijf zetels en op enkele stemmen na grootste partij van Solingen. Dem’77 wint slechts nipt van ons . Ik kan er niet echt van genieten en ga, nadat ik een paar oneliners aan de pers heb gegeven, snel naar huis. Ik hoor later dat de winnende fracties, waaronder de onze, tot diep in de nacht hebben gefeest.

Door Johan Weeber