Johan Weeber die tot voor kort in de Goudse gemeenteraad zat voor Gouda Positief baseerde zijn boek op ware gebeurtenissen tussen 2010 en 2018. “Uit respect voor sommige politici zijn bepaalde zaken in dit boek verzonnen. Uit respect voor de kiezers is al het overige zo waarheidsgetrouw mogelijk opgeschreven.” Het boek verschijnt als feuilleton in deGouda Digitaal.

53. Persoonlijke titel

Ik sta in de winkel de bestellingen op te nemen. In mijn broekzak trilt de telefoon. Ik kijk wie het is: John Vroegop staat er moet koeienletters in het scherm. Ik zeg tegen Hamza dat ik even op kantoor ga zitten. Sinds mijn feest hebben John en ik elkaar niet meer gesproken. Er is wat spanning tussen ons ontstaan over de “koers van de partij” zoals dat door politici altijd zo mooi omfloerst wordt genoemd. “Ha John, hoe is ie?” zeg ik terwijl ik opneem. “Dat hangt ervan af”, zegt John ”hoe ver jij bent met die onderhandelingen met dat samenraapsel aan partijen…” Ik stamel: “Ehhm, nou, we zitten wekelijks aan tafel, maar het vordert nog niet echt.” “Mooi” zegt John “ligt er al een coalitieakkoord?” Ik antwoord: “Er ligt een concept, veel zaken moeten nog uitgewerkt worden, maar ik krijg de handen niet op elkaar voor een SMART verhaal want die afrekenbaarheid vinden ze allemaal doodeng en veel te bedrijfsmatig.” John zegt, “Dat is toch wel een ander verhaal dan jullie in de pers ophangen, daar is toch echt de suggestie gewekt dat er volgende week een akkoord is en volgende maand de wethouders kunnen worden benoemd.” “Tja…”, zeg ik, “dat is vooral om onszelf op te peppen en de achterbannen gerust te houden, je bent natuurlijk niet de enige die sceptisch is.” John is stil, dat gebeurt niet zo vaak. “Daar wil ik het even met je over hebben. Kan ik langskomen?” vraagt hij tenslotte. Een uur later zitten we in mijn huiskamer. John steekt van wal. Hij heeft op een Runder Tisch bijeenkomst voor notabele (ex-)inwoners van Solingen gesproken met Roelant Schellevis, een voormalig wethouder voor Dem’77, momenteel ergens burgemeester in Nederland. Schellevis wist hem te vertellen dat er blinde paniek is uitgebroken bij de gevestigde partijen, omdat ze aan zien komen dat ze niet mee kunnen regeren door onze coup. Dat kost een aantal zittende wethouders hun carrière. “Ja, daar heb ik echt geen boodschap aan John, “zeg ik. “Nee Joop, “zegt John, “ik zie dat toch anders. Dit kan in het belang van onze partij en onze kiezers zijn. Wij kunnen nu mooi gebruik maken van die paniek. Immers, door ons aan te sluiten bij de vier gevestigde partijen, ontstaat er een meerderheid en kunnen wij denk ik het grootste deel van ons verkiezingsprogramma in een akkoord fietsen. In ieder geval meer dan jij nu voor elkaar bokst in dat links christelijke samenraapsel waar je nu mee praat. En er ontstaat een veel stabielere coalitie van vijf partijen in plaats van acht, nog even afgezien van de discussie over wie wethouder mag worden, dat ga je nog krijgen…”

Ik kan John niet helemaal ongelijk geven, hoewel ik me afvraag waarom we nu opeens wel gepruimd zouden worden door die vier anderen. We praten nog even door. Samen spreken we af dat hij via Schellevis in het diepste geheim gaat proberen of wij kunnen toetreden tot “De Bende van Vier”. Uitdrukkelijk op persoonlijke titel, en zonder ook maar één toezegging te doen. De partijlijn is nog steeds om te pogen tot een coalitie met “De Acht” te komen. Daar heb ik voor getekend. Daarom ook licht ik verder niemand binnen de partij of de huidige gesprekspartners in. Misschien blijft het bij één gesprek tussen John en de vier anderen. We zijn immers mateloos impopulair bij die partijen. Maar, de actie van John zet me wel aan het denken. De volgende avond zitten we weer met “De Acht” om tafel. Onder leiding van Von Kirch en twee Solingse topambtenaren, daar ligt het niet aan, wordt er een nieuw concept akkoord gepresenteerd, zowaar met financiële paragraaf. Voordat we daarover spreken wil eerst Lenie Rufs van de Sozialisten het woord over de vorige versie van het akkoord:” We hebben gisteravond met onze regionale partijbonzen gesproken, en zij kunnen bij nader inzien niet leven met de paragraaf over armoede. Die moet echt anders. Wij willen graag zien dat wat er in ons verkiezingsprogramma staat hier letterlijk wordt overgenomen. Zoniet, dan stappen we eruit.” BAM, alsof het niets is. Iedereen schrikt. Maar wellicht te verwachten van de Sozialisten, die als een vakbond onderhandelen, zo kennen we ze ook uit de landelijke politiek. Von Kirch gaat er behendig mee om en zegt nadat iedereen wat bedaard is:” OK.

Dat is een helder standpunt en op zich is dat te prijzen. Maar laten we dit nu even parkeren, goed noteren en daar later op terugkomen. Wellicht hebben de andere partijen ook nog punten naar aanleiding van het vorige stuk, dan verneem ik die nu graag want dan moeten we ons daarop concentreren.” Arie Steeg van de SKP wil graag het woord en zegt dat voor hen een breekpunt is dat er niet wordt getornd aan de zondagsopening zoals die momenteel geldt. Supermarkten mogen wel open, maar kleine winkeliers niet. Beleid bedacht door wethouder Van den Zakken van de Liberalen, nadat ie te horen had gekregen van veel kleine winkeliers dat ze níet open wilden op zondag. “OK, maar dan verbied ik ook dat zij open gaan op zondag.” heeft deze toen in een vlaag van verstandsverbijstering bedacht. Desastreus voor kleine winkeliers, vooral als ze naast een supermarkt liggen die wél open is. Een aantal kleine winkeliers is dat verbod nu dan ook aan het aanvechten en dreigt te winnen krachtens het gelijkheidsbeginsel. Ik zeg: “Ik wil wel dat we rekening houden met die rechtszaak. Eenieder die open wil, moet die mogelijkheid krijgen. We moeten de gerechtelijke uitspraak daarover respecteren.” Boze gezichten bij de christelijke lijsttrekkers, ik had het kunnen weten. De collega’s moeten niets hebben van gerechtelijke uitspraken en zijn gewend die te omzeilen. God staat immers boven de rechters. Ik merk aan mezelf dat ik geestelijk al afscheid aan het nemen ben van deze coalitie…

Door Johan Weeber