Zoals je misschien weet heb ik de afgelopen acht jaren in de gemeenteraad gezeten voor Gouda Positief. Anderen hebben nu het stokje voor onze partij overgenomen. En hoewel het een uiterst nuttige periode was, vind ik het wel prima om een beetje relaxed aan te doen. Mijn vrouw heeft berekend dat ik zo’n 1834 avonden van huis ben geweest, gemiddeld zo’n drie avonden in de week, naast mijn ‘normale’ werk. Nog even los van alle weekenden, telefoontjes tijdens het eten, niet naar optredens van je kinderen kunnen en vele andere ergernissen voor het gezin. Mijn twee oudste dochters wonen sinds kort op kamers, eentje in Utrecht en de ander in Amsterdam. Laatst waren ze thuis en grapten dat ze het wel gek vonden dat ik nu weer meer thuis durf te zijn nu zij niet meer thuis wonen…

Maar alle gekheid op een stokje, mijn favoriete vrijetijdsbesteding is momenteel toch wel een avondwandeling met onze nieuwe hond Bobby. Goed voor de lichaamsbeweging en meestal ook erg gezellig. Je hebt bijna altijd wel een leuk praatje met andere hondenbezitters over van alles en nog wat. Een tijdje terug was ik in de Verenigde Staten, waar velen, ook zonder hond graag even contact zoeken, op straat, in een winkel, in een rij. Met wildvreemden heb je soms echt leuke gesprekjes. In Nederland gebeurt dat veel minder, behalve dan bij hondenbezitters, zo heb ik ontdekt.

En ik heb gemerkt dat er nog een prettige bijkomstigheid is van het niet meer actief zijn in de gemeenteraad. Mensen zijn weer opener naar me. Toen ik net in de gemeenteraad zat sprak ik met mijn vrienden van het buurtcomité waar ik pas uit was gestapt. Zij zeiden: “We vertellen je niet alles meer want jij zit nu in de raad.” Wat voor mij een nogal een schok was. Maar ik merkte later bij veel meer mensen hoe diep het wantrouwen richting politici zit. Ik heb dat niet altijd weg kunnen nemen.    

Nu is het weer omgekeerd: “Hé Johan, goed dat je uit die slangenkuil bent gestapt, en nu nooit meer doen hè?”, riep laatst iemand me toe.  Onze hond kwispelde vrolijk terug…

Johan Weeber