Gouda – Je hele leven werken als vrijwilliger. Dat kunnen maar weinig mensen zich voorstellen. Sarie Donk weet hier alles van en met het hart op de juiste plek zet ze zich al jaren in voor buurthuis De Speelwinkel. Wat waren voor Sarie de beweegredenen voor het starten van het buurthuis, hoe kijkt ze terug op al die jaren en wat heeft toekomst voor haar in petto?

“Veel mensen zeggen tegen mij: ‘Je had inmiddels in een groot huis in het buitenland kunnen wonen, je hebt heel je leven geen salaris gekregen’. En dat klopt ook, maar het zijn de keuzes die je maakt in het leven”, aldus Sarie. Ze heeft een gezin dat bestaat uit man en vier kinderen, van wie er helaas één is overleden. Samen met haar man en kinderen heeft Sarie destijds gekozen voor het buurthuis. “Je maakt niet in je eentje deze keuze. Ik heb een gezin en zij moeten hier ook achter staan. Daar zijn vele gesprekken over gevoerd en ik heb altijd gezegd: als jullie het niet meer leuk vinden, trek dan aan de bel. Dan stop ik meteen. Stuk voor stuk vinden ze het geweldig en inmiddels lopen mijn kleinkinderen hier ook vrolijk rond.”

Buurthuis is van ons allemaal Hoewel het buurthuis is ontstaan in de woonkamer van Sarie, ziet ze zichzelf niet als eigenaresse. “Het ging vanzelf. De eerste migranten kwamen in onze stad wonen en ook wij kregen nieuwe buren. Voor ons was het niet meer dan normaal om hen de weg te leren door de stad. Moesten ze naar de dokter? Wij gingen mee. Wilden ze brood halen bij de bakker? Dan hielpen wij ze met de weg.” Dat is wat Sarie na al die jaren nog steeds het belangrijkste vindt in het inmiddels succesvolle buurthuis: ‘Het buurthuis is van ons allemaal.’ Sarie: “Mensen komen hier om deel te nemen aan activiteiten, om gesprekken te voeren of spullen te ruilen. Het is een centrale plek geworden binnen onze buurt en daarom kijken we allemaal een beetje naar elkaar om. Huis van de buurt zou ik het noemen.”

Alles is vrijwillig
Zoals Sarie het zelf zegt: “Ik heb een grote bek, maar zonder de hulp van de vrijwilligers zouden we niet staan waar we nu staan. Iedereen die zich hier inzet voor het buurthuis krijgt niks betaald. Alles is en gebeurt vrijwillig.” Op de vraag waarop Sarie het meest trots is, noemt ze weer de vrijwilligers. “Ik ben trots op de mensen die hard voor het buurthuis werken en dat allemaal in hun vrije tijd. Vrijwilligers zijn tegenwoordig schaars en dat realiseer ik mij al te goed.”

Verpleging
Sarie droomde er ooit van de verpleging in te gaan. Haar diploma ervoor heeft ze op zak. “Ik wilde altijd de verpleging in om mensen te kunnen helpen. Dat beroep heb ik ook een aantal jaren uitgevoerd totdat ik moest stoppen.” Al snel kwam het buurthuis op haar pad. Ze had bijna wekelijks een logé en kinderen die bij haar thuis kwamen knutselen. “De plek was te klein en zo zijn we naar de gemeente gegaan om een pand te krijgen.” Van het een kwam het ander en inmiddels zitten ze vanaf 1994 al in de Raambuurt.

Uitwisseling
Peru De ontmoeting met een vrouw uit het Peru die hier graag Nederlands wilde leren, veranderde veel. Zo is er nu een uitwisseling ontstaan waarbij verschillende activiteiten worden georganiseerd. Sarie: “Ik ben daar een keer op bezoek geweest. Wat je daar ziet en meemaakt is verschrikkelijk. We hebben toen een cursus aan zwangere vrouwen gegeven. En door het grote succes hebben we daar nu zelfs een huis laten bouwen. Dit is iets waar ik zo trots op ben, ongelofelijk!” Inmiddels is Sarie al vijf keer in Peru op bezoek geweest.

Stokje overdragen
Sarie heeft een heftig ongeluk achter de rug, maar is inmiddels weer druk bezig voor het buurthuis. Van het stokje overdragen is dan ook nog geen sprake. “Ik ben voorlopig nog niet van plan om hier mee te stoppen. Mocht het dan toch echt op een punt komen dat het niet anders kan, dan weet ik dat het buurthuis in goede handen is. Tijdens mijn revalidatie is ook alles gelukt, dus daar maak ik mij geen zorgen om!”