Dit feuilleton is een vervolg op de Papieren Tijgers met bijna waargebeurde belevenissen (2008-2018). Tijgers Toekomst beschrijft verzonnen gebeurtenissen tussen 2030 en 2040. Toch zou de toekomst er best eens zo uit kunnen gaan zien.  

11 Depot

Romero loopt naar het midden van zijn woonkamer. Die is voorzien van een mooie spaanse vloer, met grote donkere tegels. Hij diept een stalen voorwerp op uit zijn broekzak, het lijkt een zakmes, en steekt die in een bijna onzichtbare voeg tussen twee tegels. Er klinkt een droge tik. Dan klapt er een luik met vier tegels omhoog. Een ruimte onder de vloer wordt zichtbaar. Romero wenkt, ik sta op en loop achter hem aan via een betonnen trap naar beneden. Achter ons sluit het luik automatisch. Fel licht springt aan. “Kijk,” vervolgt Romero zijn betoog ”waar hebben mensen in deze nieuwe werkelijkheid nou echt behoefte aan denk je Joop? Met zoveel ongelijkheid en onrecht? Met zoveel onveiligheid en een volstrekt onbetrouwbare overheid?” Ik antwoord dat ik het niet zou weten aangezien ik nog maar kort rondloop in deze nieuwe wereld. We komen in een enorme kelder terecht. Overal staan stellingen langs de muren en in rijen, gevuld met wapens en munitie in alle soorten en maten. We kunnen zelf maar net tussen de stellingen door. Ik ben sprakeloos. Ik heb ooit wel eens beelden gezien van een militair wapendepot, maar dit lijkt nog grootser. Romero ziet mijn gezicht en zegt: “Hier voor je staat de grootste wapenhandelaar van het Noordelijk Halfrond, haha!” wijzend op zichzelf.  Met een brede lach vervolgt hij: “Ik ben natuurlijk een Sozialist, hè, ook nu de SDPA verboden is, en ik wil nog steeds een eerlijke verdeling van welvaart onder de mensen. Nou dat hebben ze wel bereikt, onder dit Regiem is iedereen even arm, behalve een hele kleine kring rondom Bidet.  Het vervelende is helaas, dat de armen elkaar bestelen en dat de overheid niks doet. Of sterker nog, ook steelt. De armen moeten zich daartegen kunnen beschermen. Vandaar dat ik voor een zacht prijsje wapens verkoop op het darkweb. Er is grote vraag naar. Ik verkoop uiteraard alleen aan mensen die zich willen verdedigen, daar heb ik zo mijn trucjes voor.”

Ik ben onder de indruk. Ik vraag: ”Waarom laat je me dit eigenlijk allemaal zien, Romero, hoe minder mensen hier van afweten hoe beter, lijkt me toch?” Romero kijkt me peinzend aan en zegt: ”Nou, niet helemaal natuurlijk, ik doe het niet alleen voor mezelf, ik wil natuurlijk wel zoveel mogelijk mensen laten meeprofiteren.  En het mag niet te herleiden zijn naar mij of naar deze locatie. Want op wat ik hier doe staat volgens de wet levenslang, maar ik denk zelfs dat ik zonder pardon word vermoord als het Regiem hierachter komt.” Romero vertelt verder dat hij nu via mond-op-mond reclame mensen verwijst naar zijn site op het darkweb. Hij wil graag zijn vleugels uitslaan in heel Duitsland en daar heeft hij hulp bij nodig. De slimme vos heeft bedacht dat ik wellicht via mijn supermarktketen met zevenhonderd winkels zijn illegale product aan de man kan brengen. “Wacht even Romero” zeg ik op een gegeven moment,” je weet toch dat mijn winkels genationaliseerd zijn en beheerd worden door ene Peter, die ik nauwelijks ken?” Romero vervolgt onverstoorbaar:” Er zijn tegenwoordig transponders in de handel.  Vroeger had je folders. Nu zijn het kleine apparaatjes, makkelijk te verstoppen tussen bijvoorbeeld de appels en peren. Je kunt ze programmeren op doelgroepen. Ze herkennen dan potentiele klanten voor een specifiek product. Ze worden ook gebruikt voor gerichte communicatie door de overheid. Die van mij zijn zo ingesteld dat ze pas een signaal afgeven als je er in de buurt komt en aan bepaalde voorwaarden voldoet. Je moet bijvoorbeeld een chip hebben met een goede history, met andere woorden je bent geen ambtenaar, verrader, handhaver of robot, pas dan zendt het apparaat een signaal uit naar je AR Bril.  Mijn transponders attenderen je op een belangrijk bericht van de Belastingdienst. Thuisgekomen kun je dan op je gemak naar de website gaan en dan komt er nog een ICT-truc bedacht door mijn buurjongen aan te pas, je wordt dan anoniem doorgelinkt naar het daadwerkelijke aanbod op het darkweb.  Dan kun je dus wapens en munitie aanschaffen.” Ik frons mijn wenkbrauwen en zeg: “Die transponders verstop je dan toch gewoon zelf in de schappen? Daar heb je mij helemaal niet voor nodig.” Romero kijkt me zuchtend aan en zegt: “Jij snapt nog weinig van de nieuwe wereld he? Nee, die transponders zijn allemaal geregistreerd. Slechts enkele overheidsbedrijven mogen ze verspreiden. Stel dat ik er zevenhonderd verstop in jouw winkels, dan krijgt het Regiem meteen een seintje dat ik iets aan het verspreiden ben en word ik gemarteld net zolang tot ik vertel waar ik mee bezig ben. Nee, ik heb iemand nodig die niet gechipt is en toegang heeft tot die zevenhonderd locaties! Jij bent de ideale superverspreider van mijn blijde boodschap!” Romero springt enthousiast op en neer in het trappenhuis van zijn kelder. Hij doet een zijluik open, pakt er een volle plastic zak uit, duwt die in mijn handen en voor ik het weet sta ik buiten met zevenhonderd transponders, die eruitzien als kleine zwarte plastic eikels. Romero stelt me gerust: ”Ze zijn nog niet geactiveerd, dat doe ik op afstand, je loopt dus geen gevaar op ontdekking.” Hij zet me af op de Markt, waar weer gewoon auto’s mogen rijden nu daar geen terrassen en marktkramen meer zijn. Ik loop De Haring binnen, waar John nog steeds aan een tafeltje zit. Hij ziet er vermoeid uit. Hij heeft er de hele dag audiëntie gehouden en tientallen mensen gesproken. Hij ziet me en zegt op gedempte toon:”Zo, ik heb ook nog geregeld dat wij in je oude huis boven de winkel kunnen wonen, als wij niet in het VK zijn uiteraard.” Hij werpt een blik in de plastic zak die ik bij me heb. “Hmm, transponders, je hebt je al goed verdiept in de nieuwe wereld, Joop, zie ik. Ik heb nog een paar hele goede ideeën met die dingen.” Hij vraagt gelukkig niet hoe ik eraan gekomen ben. Samen lopen we naar mijn oude huis.

Door Johan Weeber