Dit feuilleton is een vervolg op de Papieren Tijgers met bijna waargebeurde belevenissen (2008-2018). Tijgers Toekomst beschrijft verzonnen gebeurtenissen tussen 2030 en 2040. Toch zou de toekomst er best eens zo uit kunnen gaan zien.  

22 Brainwash

Ik zit met John in het vliegtuig. Wekenlang zijn we in touw geweest voor het Verzet. Maar nu is het bijna Kerst, en dus tijd voor een bezoek aan onze families in het Verenigd Koninkrijk. Het meest welvarende land ter wereld sinds de corona uitbraak omdat de Britten het snelst klaar waren met vaccineren. En net op tijd uit de EU waren gestapt, voordat het geruzie over coronageld begon. Hierdoor had het land een geweldige economische voorsprong op de rest genomen. Na mijn familie zijn ook Foekje, de vrouw van John, hun kinderen en haar vader, Pake, er eindelijk in geslaagd de overtocht te maken.  Gewoon per veerboot van IJmuiden naar Newcastle. In het holst van de nacht waren ze door het Verzet uit hun bed gelicht en in kisten gestopt. In IJmuiden stond een vrachtwagen gereed die al ingeklaard was voor vertrek de volgende dag. Het hekwerk om het douaneterrein was midden in de nacht gemakkelijk te forceren, en zo waren de kisten in de vrachtwagen verstopt. Foekje had John verteld hoe haar stokoude vader had gereageerd toen de kisten na 24 uur midden op zee werden opengeschroefd. Ze waren erg bezorgd geweest of hij deze tocht wel zou overleven. Pake was rechtop gaan zitten in zijn kist, had om zich heen gekeken in het ruim van het stampende schip en sprak: ”Hmmm, ik had me de hemel anders voorgesteld, dus dit zal dan toch de hel zijn.” Om vervolgens in lachen uit te barsten en zijn dochter en kleinkinderen te omhelzen. Onze families wonen inmiddels dicht bij elkaar in Edinburgh, Schotland. Een schitterende plek om te wonen, afgezien van het vaak regenachtige weer. Detta en ik omhelzen elkaar stevig als ik binnenkom. Nadat ik de laatste verzetsverhalen vertel, de meest heftige details wat omfloerst, vraag ik hoe het met haar gaat. “Nou,” zegt ze ”op zich prima met de familie en zo, maar het opnieuw opzetten van mijn praktijk valt me nog niet mee. Ik ben achter een aantal verontrustende dingen gekomen. “Ik trek mijn wenkbrauwen vragend omhoog. “Ja, zegt ze, “bijna iedereen hier heeft een apparaatje in huis dat als een soort psychische hulpverlener fungeert. Het werkt met AI, kunstmatige intelligentie.” Ik barst in lachen uit en vraag: ”Maar dat kan toch nooit een echt mens vervangen?” “Dat dacht ik eerst ook,” zegt Detta, ”maar uit nieuwsgierigheid heb ik er toch eentje gekocht. En het is wonderbaarlijk hoe dat werkt, zeker in combinatie met die pillen”. “Pillen?” vraag ik. En ze vertelt hoe er pillen in de handel zijn die je slechte herinneringen of traumatische gebeurtenissen kunnen laten vergeten. Dat deze massaal geslikt worden. Het rijke VK is hierin trendsetter maar de verwachting is dat dit ook snel op het vasteland gaat doordringen. Het voorziet namelijk in een enorme vraag. De vraag naar psychische hulp is tot krankzinnige hoogte gestegen, het aanbod aan psychologen en psychiaters is zwaar onvoldoende. “Die pillen zijn een goedkope oplossing” zegt Detta, “het is letterlijk een brainwash, mensen zitten veel lekkerder in hun vel en gaan zich daarnaar gedragen. Hier in Edinburgh is het aantal berovingen al met 40% gedaald. Als je op sociale media kijkt wordt er veel minder gescholden en beledigd, het is onvoorstelbaar.” “Nou mooi toch”, zeg ik, “als je werk op deze manier overbodig kan worden?” Detta knikt en we lopen naar de COACH, zoals op het apparaat staat toe. Er flikkert een blauw lichtje in mijn richting en een vriendelijke mannenstem zegt: ”Jij moet dan Joop zijn.” Ik knik in de richting van het apparaat, dat zegt: ”Zo, jij hebt een hoop ellende meegemaakt de afgelopen tijd, sorry dat ik jullie gesprek net afluisterde, maar ik ving het nodige op. Heb je ook last van nachtmerries of andere klachten die je in verband brengt met die raketaanval?” Ik denk aan de nachtelijke hartkloppingen die ik soms heb maar ik zeg niks. COACH zegt: ”We hebben goede medicatie tegen hartkloppingen hoor, als je nu JA zegt, zal ik wat voor je bestellen.” Ik kijk Detta verbijsterd aan, het lijkt wel of dat ding mijn gedachten kan lezen. Detta drukt op een knop aan de achterzijde van het apparaat. “Ik ga nu sluimeren, welterusten” zegt de stem. Ik vraag me af of het apparaat nu echt niks meer kan opvangen. Voor de zekerheid doe ik de deur dicht en trek Detta mee de keuken in. “Heeft het apparaat jou ook al medicatie aangeboden?” vraag ik. Detta knikt. “Logisch toch, COACH is ook ontwikkeld door de farmaceutische industrie. Zogenaamd om de vraag naar hulp blijvend te kunnen oplossen. Maar ik heb uiteraard niks geslikt hoor.” Ik ben opgelucht dat Detta zich sceptisch toont. De achterdeur gaat open en ik zie onze jongste dochter van eind twintig met fiets de tuin in komen lopen. De fiets gaat in de schuur, ze komt stralend op me af en omhelst me stevig. ”Zo, ben je er weer eens Daddy” Ze ziet er stralend uit en lijkt opgewekter dan ooit. Terwijl die verhuizing, weg van al haar vrienden, er toch wel ingehakt heeft. We keuvelen gezellig een eind weg. Dan gaat op haar smartphone een timer. Die zet ze uit en diept uit haar broekzak een pillenstrip op, gedachteloos pulkt ze een pil los en steekt die in haar mond. “Wat slik je daar nou?” vraagt Detta verbaasd. “O, had ik dat niet verteld, ja mijn COACH vond het een goed idee dat ik deze ging slikken tegen somberheid. En ze werken ge wel dig, ik heb me nog nooit zo goed gevoeld!” Detta en ik kijken elkaar aan. Ons kind is volwassen en zelf verantwoordelijk, dus dit kan en moet ze ook helemaal zelf beslissen. Toch heb ik een onderbuikgevoel dat er iets niet helemaal goed zit met die COACH maar ik krijg er de vinger niet achter.  Midden in de nacht schrik ik wakker. Ik droomde dat de Russen alle software voor de COACH hadden geleverd. En dat het Regiem met die software mensen volledig kon manipuleren.