25 Gouden leeuwenkop

Onderweg naar het vliegveld komen nog meer herinneringen uit mijn periode bij Rono naar boven. Hoe de directeur marketing speciaal voor de crunchy pindakaas, die er toen in ons land nog niet was, naar de VS vloog. Dagje golfen in Atlanta, waar ook het hoofdkantoor van Rono in de VS lag, golftas vol pindakaas en weer terug. Hoe ik, toen ik als jongste medewerker ook een keer naar de VS mocht, de Mercury Sabal van mijnheer Van Middelburg, die toch in Nederland was, heb geclaimd bij Mike Roffety, de lokale kantoordirecteur. Met tankpas. Vervolgens heb ik heerlijk met deze auto een week door Atlanta en omstreken gescheurd. Als je gas gaf bij het stoplicht hoorde je bijna de draaikolk in de benzinetank. De bolide liep 1 op 2 of zoiets. In gallons, wel te verstaan. Maar alle winkelcentra en kantoorobjecten van Rono-Atlanta NV moest ik natuurlijk met eigen ogen zien. Mike vroeg een week later aan mij of hij de huur en brandstofrekening van de Sabal naar mij privé moest sturen of ter attentie van Arthur. Om vervolgens in een daverend gelach uit te barsten, toen hij me lijkbleek zag worden van de schrik. Hoe aandeelhouders in Nederland tijdens een door Rono georganiseerd exclusief golftournament tegen elkaar opschepten over de kosten van de duurste wijn die ze ooit gedronken hadden. De duurste was geloof ik € 4.000,- per slók.  En dan nog het verhaal over onze fondsmanager van Rono Spanje NV, Rafael Trojillo Ruiz. Ik kan me vaag herinneren dat Rafael bij Arthur geïntroduceerd was door de burgemeester van Marbella, die onder andere ook een voetbalclub bezat. Arthur was soms wat goed van vertrouwen. Rafael zag eruit als een stierenvechter. Zwart lang haar, bakkebaarden. Wit pak, laarzen met hakken én sporen, een rood overhemd met de bovenste drie knoopjes los waardoor zijn weelderige borsthaar zichtbaar was. En in het midden daarvan bungelde een gouden leeuwenkop ter grootte van een kleine kanonskogel. Op een dag werden we opgeschrikt dat Rafael was doodgeschoten, op straat in Marbella, op klaarlichte dag. Toen pas kwamen we erachter dat niet alleen het uiterlijk van de man foute boel was. Dat het geld van de aandeelhouders niet in het beloofde stuk bouwgrond aan de kust was belegd, maar in een ultraluxe appartement, een zeewaardig jacht mét personeel in de haven van Puerto Banus, en een witte Rolls Royce. Verbijsterd vroeg iedereen zich af hoe dat kon, in principe konden de managers niet bij het geld in de fondsen. Rafael had echter met een bevriende Spaanse notaris een Spaanse vennootschap opgericht met exact dezelfde naam als de Nederlandse, inclusief toevoeging NV. En dan uiteraard wel een SA, een Spaanse vennootschap, waarover Rafael volledig zeggenschap had.

Vastgoed in Spanje mocht toen van de overheid alleen nog maar gekocht worden door Spaanse bedrijven.  Daarna ging het mis met de overboekingen vanuit Zeist, waardoor alles op de rekening van de verkeerde NV terechtkwam.  Rafael kon zo privé over tientallen miljoenen fondsgeld beschikken en hij genoot ervan. Het uitgavenpatroon van Rafael was echt bizar. Zo bleek uit de fondsadministratie dat hij elk weekend heen en weer naar Londen vloog, naar verluidt om daar te gokken. Voor de terugreis kocht hij altijd drie tickets. Eerste klas. Navraag bij de maatschappij leerde dat meneer dan niet meer op zijn benen kon staan en dus drie vliegtuigstoelen wilde, om languit te kunnen liggen. Het heeft jaren procederen tegen de weduwe van Rafael gekost voordat Arthur een deel van het geld weer terug had. Intussen had hij al wel netjes de externe aandeelhouders schadeloosgesteld. “Dat moet een enorm leerzame tijd voor je zijn geweest, Joop” zegt John. Ik knik en zeg: ”Ja, voor mijn mensenkennis is dat wel goed geweest. Ik heb een feilloos gevoel ontwikkeld voor wie ik wel, en wie ik niet kan vertrouwen. Maar ook dat cijfers en contracten lang niet altijd alles zeggen over de achterliggende waarde van iets, iets dat boekhouders en accountants wel graag willen geloven. Fingerspitzengefuhl, dáár gaat het echt om. Helaas zijn we dat in de huidige machine-learning en IT gerichte maatschappij volledig kwijtgeraakt en daarom gaat het ook zo vaak mis nu.” John knikt en zegt met een knipoog: ”Goh, je bent toch wijzer dan ik dacht.” We zijn bijna weer in Edinburgh. Morgen gaan we weer naar Solingen. We bespreken de plannen die we al eerder gemaakt hadden, maar niet konden uitvoeren vanwege gebrek aan geld. Geld, dat nu met de cheque van Arthur, die in de binnenzak van mijn jasje brand, geen enkel probleem meer is.  Wat nog wel een probleem is hoe we dat geld veilig in Duitsland krijgen, zonder dat het Regiem het meteen weer afpakt. Die houden alle bankrekeningen in de gaten. Ongebruikelijke transacties worden direct ontdekt en doorgegeven aan de overheid. Binnen enkele minuten wordt je rekening geblokkeerd totdat je kunt aantonen hoe je aan het geld komt, en vooral, wat je ermee van plan bent. Het Regiem maakt hierbij handig gebruik van de ultrastrenge antiwitwas wetgeving voor banken die al in 2018/2019 is ontwikkeld.  Contant geld is het veiligst voor dit soort zaken, maar om nou met € 7 miljoen aan contanten over straat te gaan lijkt John en mij niet verstandig. We verzinnen ter plekke een list die we besluiten morgen uit te gaan voeren. Inmiddels zijn we per taxi bij onze wijk aangekomen. We nemen afscheid. Ik loop het laatste stuk naar huis.  De mooie Victoriaanse huizen in de straat stralen een warme gloed uit. De zon is bijna onder. Ik realiseer me dat het de laatste keer kan zijn dat ik hier loop, met het oog op wat van we van plan zijn.  Ik krijg een brok in mijn keel. Eén seconde maar schiet het door me heen om John te bellen en te zeggen dat ik niet meer meedoe. Maar als ik het volgende moment bedenk in welke ellende ons land zich nu bevindt, ben ik die gedachte alweer kwijt en voel ik me strijdbaarder worden dan ooit.

Door Johan Weeber