Dit feuilleton is een vervolg op de Papieren Tijgers met bijna waargebeurde belevenissen (2008-2018). Tijgers Toekomst beschrijft verzonnen gebeurtenissen tussen 2030 en 2040. Toch zou de toekomst er best eens zo uit kunnen gaan zien.  

27 Geblindeerde auto’s

Ik kom in het uitgestorven centrum Anna Baker tegen, een schoolvriendin van mijn oudste dochter. Met man of vriend, die ik ook nog wel vaag ken, en kind. Dertigers inmiddels. Zaten beide op het plaatselijk gymnasium. Wat je noemt een leuk jong gezin, hip gekleed, vlot, intelligent. Anna groet me terug en zegt terwijl ze blijft staan: “Wat is het toch een leuke binnenstad he, ideaal voor een wandelingetje met de kleine.” Ik zie dat ze beide een AR bril dragen, hun waarneming is dus verfraaid. Ikzelf zie een trieste winkelstraat met gesloten winkels, halfvergaan straatmeubilair en veel dichtgetimmerde panden. Maar ook mét AR bril kun je daar niet naar binnen.  Ik vraag: ”Vinden jullie het geen probleem dat er bijna geen winkels of restaurants meer zijn?” Anna zegt: ”Nee, ik mis het totaal niet. Dat consumentisme van vroeger, daaraan ging de aarde kapot. Alleen wat we echt nodig hebben, bestellen we online. Bovendien hebben we toch geen geld voor meer uitgaven.” Ik vraag wat voor werk ze zijn gaan doen.  Anna’s partner, die Jordi blijkt te heten, is ICT programmeur en Anna werkt een paar dagen per week op het enige overgebleven kinderdagverblijf in de regio. Beide zijn afgestudeerd econoom.  Anna zegt “Weet je, we zijn erg blij dat we werk hebben want dan hebben we tenminste wat afwisseling in ons leven. Ik ken genoeg mensen die dat basisinkomen krijgen zónder ervoor te werken, dat lijkt me verschrikkelijk. Die zitten echt hele dagen in een virtuele game-of chatwereld, komen niet meer buiten. En dan die pillen….” Ik vraag wat ze bedoelt.  “Weet je dat niet? Bijna iedereen zit aan de tranquilizers om het leven vol te kunnen houden. Velen hebben zo’n apparaat, met peptalk en pillen…. Sommigen zitten al jarenlang in een lockdown. Komen alleen de deur uit als het echt nodig is. Ze zijn bang voor alles, virussen, vaccins, contact met anderen, het Regiem. Toen alles na corona weer mondjesmaat open mocht, was het te laat. Geen geld, geen werk, geen vrienden, geen uitgaansmogelijkheden meer. Alleen nog een kamer met virtual reality. ” Ik wijs ze erop dat ze zelf ook een AR bril dragen. Ik zie bij beiden een trieste lach als het antwoord komt: ”Dat doen we voor de kleine, we willen een beetje vrolijk overkomen en met bril is dat makkelijker.”  Ik vraag waar ze eigenlijk wonen.

Ze vertellen dat ze aan de rand van de stad wonen, in het voormalige Grüner Herz, in een van de vele woonkazernes die het Regiem na 2025 uit de grond heeft gestampt. De man zegt: “Bijna iedereen van onze leeftijd woont daar. Het is niet ideaal, dag en nacht hoor je seks door de muren, of ruzies, of kinderen of alles tegelijk. De wanden zijn van een of andere moderne papiersoort. Het mocht niks kosten want de overheid heeft geen geld en de mensen kunnen geen huur betalen. Muziek mag gelukkig niet. Maar het is beter dan bij je ouders op zolder of bij zo’n kamerverhuurbedrijf.” Ik word met de minuut somberder van hun verhaal. Wat heeft het Regiem toch ongelofelijk veel kapot gemaakt.  We nemen afscheid. In gedachten verzonken loop ik door naar De Haring, waar ik met John heb afgesproken. Ik kom binnen maar zie niemand. Het restaurant is zoals meestal leeg. De enige overgebleven ober, Achmed, herkent me en wijst naar boven, ten teken dat ik daar verwacht word. Als ik in de oude feestzaal boven het restaurant aankom, zie ik in een hoek een tafeltje met John en een andere man. Stof dwarrelt neer als ik tegen het licht in kijk. De feestzaal is al in geen jaren gebruikt. Als ik dichterbij kom zie ik dat John met Dieter Verhufe aan tafel zit, burgemeester van Solingen. Hij draagt een pruik, een baard en een dik omrandde bril. Dieter begroet me en zegt: ”Ja, deze slechte vermomming is even nodig want ik heb de laatste tijd het idee dat ik gevolgd word.” John grapt dat hij beter hoge hakken kan gaan dragen omdat volgens hem bewezen is dat mensen vooral worden herkend aan hun gestalte.

Om er in één adem aan toe te voegen dat híj helaas geen stuk van zijn benen kan laten wegzagen. Ik vertel dat mijn zwager een keer een BMW heeft gekocht van iemand die zei dat hij zijn benen in Marokko had laten inkorten en er daardoor niet meer in kon rijden. De auto bleek een enorme miskoop. “Genoeg gegrapt”, zegt Dieter,” heren, ik wil best intel voor jullie blijven verzamelen, maar er is een grens. En dat is als het onveilig voor mij en mijn gezin wordt. Ik woon in de wijk Westersolingen, aan een rustige doodlopende straat. De laatste weken zien mijn vrouw en dochters, en ik zag ze ook, steeds donkere, geblindeerde Audi’s A15 door de straat rijden. Bij mijn huis houden ze even in. Ik heb me verbeeld dat ik een flits zag uit zo’n auto, dus mogelijk maken ze foto’s. Zoals jullie weten heb ik het tot voorzitter van de Veiligheidsregio geschopt, dus het kan ook daarmee te maken hebben. Er zijn altijd lieden die moeite hebben met de maatregelen die ik neem. Recent natuurlijk nog weer die avondklok in verband met het bezoek van Herr Bidet aan onze regio. Hoe dan ook, ik moet van mijn Maria beveiliging aanvragen bij het Regiem.” John zucht: ”Dat betekent dat je 24 uur per dag een spion van het Regiem voor je deur hebt staan. En waarschijnlijk ook eentje die overal met je mee naartoe gaat. Als dat zo is, mág je niet eens voor ons blijven werken.” Dieter kijkt teleurgesteld en zegt: ”Voordat mijn beveiliging arriveert, heb ik nog een paar dagen om de intel te pakken te krijgen die jullie zoeken. Ik weet waar ik moet zoeken. Ik maak een afspraak in Frankfurt met het veiligheidsbureau zogenaamd om mijn eigen beveiliging te regelen. Ondertussen kom ik er daar echt wel achter hoe de beveiliging van Bidet cs is geregeld.”

Door Johan Weeber