Dit feuilleton is een vervolg op de Papieren Tijgers met bijna waargebeurde belevenissen (2008-2018). Tijgers Toekomst beschrijft verzonnen gebeurtenissen tussen 2030 en 2040. Toch zou de toekomst er best eens zo uit kunnen gaan zien.  

34 Oekraïne

Onze wapenhandelaar Romero de Tetter belt. Hij heeft een deal gemaakt met separatisten uit de Oekraïne. Oekraïne is een van de weinige landen in Europa die niet onder het Russische juk zit. Er is een konvooi met pantserwagens en legervoertuigen, tot de nok toe gevuld met de door ons bestelde wapens, onderweg. Romero vraagt met zijn bekende gevoel voor understatement: ”Waar wil je de spulletjes hebben? Het moet natuurlijk niet al te veel in de gaten lopen…” Ik antwoord lachend: ”Nou, parkeer de boel maar gewoon bij mij in de straat, ik regel die parkeervergunningen wel.” Ik vraag hem hoe hij de “spulletjes” in vredesnaam over de grens denkt te krijgen.  Romero zegt dat met geld alles te regelen. Hij zal persoonlijk afreizen naar de grens als het zover is, en daarna meereizen tot de locatie die wij hem aanwijzen. Romero zegt: ”Joop, je moet je voorstellen dat de spullen ongeveer de helft van de kosten zijn, zo’n € 2 miljoen. De andere € 2 miljoen gaat op aan zogenaamde “golden hello’s”, “entreefees” en “doorvoerkosten” oftewel er moeten heel wat ambtenaren omgekocht worden. Gelukkig is iedereen die voor het Regiem werkt zo corrupt als wat. O ja, en ikzelf loop natuurlijk ook risico dus ik reken een courtage, haha dat moet jij kennen uit de vastgoedwereld, van 5% over de totale kosten van deze operatie.” Ik ga akkoord onder de voorwaarde dat zijn courtage dan wel no cure no pay moet zijn, zo gaat dat immers ook in de vastgoedwereld. Geen prestatie, geen geld. We nemen afscheid. Ik moet op zoek naar een goede opslagruimte nabij Amsterdam in het voormalige Nederland. De kopstukken van het Regiem wonen en werken immers vooral in het Paleis op de Dam.  Met af en toe een uitstapje naar Frankfurt. Ik bel Farid, die voordat hij op Flughaven Frankfurt werkte, jarenlang op Schiphol heeft gewerkt. Gezien de malaise in de luchtvaartsector moet daar wel een lege hangar of loods te vinden zijn. Farid zegt: ”Hey Joop, natuurlijk, dat is geen probleem. Een paar maten van me die daar werken kunnen best een loods voor je regelen. Zelfs achter de douane zodat er geen handhavers van het Regiem kunnen komen.” We besluiten dat dit de beste plek moet zijn voor de opslag van onze militaire spullen, onder de rook van Amsterdam en veilig voor de grijpgrage handen van het Regiem. Een paar dagen later rijd ik met Farid vanuit Solingen naar Schiphol. Waar voorheen hele rijen met vliegtuigen in de lucht hingen om te landen op een van de drie landingsbanen, is er nu geen vliegtuig te bekennen. Ja, op de Polderbaan staan honderden met groene aanslag overdekte oude KLM Boeings. Officieel zijn ze nog onderdeel van de boedel van het failliete KLM-Air France. Nadat de -toen nog- Nederlandse overheid miljarden en miljarden steun had verleend aan het bedrijf in 2020 tot 2025, ging het alsnog failliet door toedoen van de Franse directie. Allereerst blokkeerden de Fransen de nationalisatie van KLM door de Nederlandse overheid. Toen bleek Air France in 2022 opeens met het Nederlandse belastinggeld veertig Boeings 777 besteld te hebben, om te anticiperen op de sterke verwachte groei van het luchtverkeer in 2023. Maar het luchtverkeer kwam helemaal niet meer op gang. Het geld was bij iedereen op terwijl de ticketprijzen fors waren gestegen door allerlei milieutoeslagen. Dat was de genadeklap voor het prachtige bedrijf. Tienduizenden ontslagen vielen in binnen- en buitenland. Ook de Nederlandse schatkist raakte door het megafaillisement in een klap leeg.  Dit was het moment dat de Russische heerser Potin ingreep en Nederland bij Duitsland, dat hij al controleerde, voegde. Vreemd genoeg liet hij wel het bestuur van dit enorme nieuwe land over aan Bidet en consorten.

Maar dat kwam ook omdat in Duitsland geen enkele bestuurder te vinden was die onder Potin wilde dienen. Farid en ik komen aan bij een slagboom op het terrein van Schiphol. De beveiliger herkent Farid en doet zonder enige aarzeling de slagboom open. Mij keurt ie geen blik waardig. Onvoorstelbaar denk ik, maar ik herinner me tevens dat er vroeger al Undercover TV programma’s werden gemaakt waaruit bleek dat de beveiliging van Schiphol zo lek was als een mandje. We parkeren de auto van Farid bij een enorme hangar op Schiphol-Oost. Vroeger werden daar de 747’s en 777’s onderhouden. Er komt een man in overall op ons af. Als hij dichterbij komt, herken ik hem. Het is Carlo Suikertaart, een oude sociëteitsgenoot, en een zeer ervaren 737 piloot. Carlo en ik begroeten elkaar joviaal. Faris staat er wat bedremmeld bij, verbaasd dat ik weer ergens iemand blijk te kennen. Ik stel ze aan elkaar voor. Carlo heeft zich, nadat er vrijwel geen piloten meer nodig waren, omgeschoold tot ingenieur en is tegenwoordig gebouwmanager van dit deel van Schiphol. Verantwoordelijk voor het commercieel, administratief en technisch beheer van de gebouwen. “Die grotendeels leeg staan, hahaha”, besluit Carlo met enige zelfspot. Vervolgens vraagt hij: ”Wat komen jullie eigenlijk doen?”  Ik kijk Farid aan, en zeg tegen Carlo: ”Nou, we zoeken eigenlijk wat ruimte om wat spullen op te slaan, wat vertrouwelijke spullen zogezegd, er zit wat militairs bij.” Zonder blikken of blozen zegt Carlo dat hij wel wat ruimte heeft, dat er wel meer gekke dingen worden opgeslagen of geteeld. We lopen door de hal, waarin aan weerszijden kleinere compartimenten zijn gebouwd, stuk voor stuk groot genoeg om een wat kleiner vliegtuig te parkeren. “Misschien moeten jullie maar naast deze patjakker wat ruimte huren” zegt Carlo, “die zit een beetje in dezelfde handel”. Hij trekt een deur open, Farid en ik stappen naar binnen en trekken allebei bleek weg. In de ruimte staan een aantal pantserwagens en militaire vrachtwagens, tot de nok toe gevuld met kisten. Ik doe een kist open. Daarin ligt exact dezelfde wapenuitrusting die ik bij Romero heb besteld. Ik tel het aantal pantser- en vrachtwagens. Ook dat is exact conform de bestelling bij Romero. Ik denk dat ik gek word en been met lange passen de ruimte weer uit.