Dit feuilleton is een vervolg op de Papieren Tijgers met bijna waargebeurde belevenissen (2008-2018). Tijgers Toekomst beschrijft verzonnen gebeurtenissen tussen 2030 en 2040. Toch zou de toekomst er best eens zo uit kunnen gaan zien.  

46 From Russia with love

Ivar komt met opgetogen gezicht het restaurant binnen en gaat bij Farid en mij aan tafel zitten. Hij zegt op gedempte toon, ik zie dat hem dat moeite kost: ”Fase 1 vlekkeloos verlopen. De ladies zijn binnen.” We doen een geluidloze high-five, maar zelfs dat trekt aandacht van de bedrukt kijkende mensen om ons heen. Ivar vervolgt: ”Fase 2 gaan we nu checken.” Hij pakt een cryptopad uit zijn tas, en zet deze met het scherm zo neer dat alleen wij erop kunnen kijken. Na enige toetsaanslagen splitst het scherm zich in vieren en hebben we via camera’s zicht in het schip. Nu is het wachten tot het schip vertrekt naar zee. Om de tijd te doden vertel ik een verhaal uit de tijd dat ik nog voor ’s lands grootste kruidenier werkte. In die tijd gingen we één keer per jaar naar Cannes, waar de MOPIC, de grootste retailvastgoedbeurs van Europa werd gehouden. Retailers, beleggers en ontwikkelaars ontmoetten elkaar hier om de mooiste winkellocaties respectievelijk de beste retailhuurders te strikken. Veel beleggers hadden een jacht in de haven van Cannes liggen waarop mooie feesten plaatsvonden. De collega’s en ik hadden de regel dat we overal naar toe gingen, behalve naar feesten van Russische ontwikkelaars. Ik stond op de beurs een keer naast een vriend die werkte bij IKEO, de meubelgigant. We stonden bij een protserige stand van een Russische ontwikkelaar toen mijn vriend een vraag stelde over een maquette. De bloedmooie hostess met een strakblauw niets verhullend lycra pak deed haar vinger voor haar gestifte lipjes. De keiharde muziek uit de boxen zwol aan, er gingen achter op de stand twee gordijnen open, en daar kwam de Russische baas aanlopen. In een paars pak, met aan beide zijden twee modellen in strakke pakjes.  Bij mijn vriend aangekomen zei hij:”You had a question about this project in Moscow?” Mijn vriend knikte bedeesd. “Then I have a question for you” vervolgde de Rus.”Where is your boss? Please come to my boat this evening en we will talk it over, here’s my business card. My boat is called Pretty Little Thing and is in box nr 235.”  Mijn vriend vertelde later dat hij ondanks waarschuwingen toch gegaan was. De Pretty Little Thing bleek een jacht van zestig meter vol fout volk. Nadat hij gedrogeerd was werd hij gefilmd met allerlei vrouwen in bad en in bed. Toen hij weer thuis was werd hem elke dag een ander filmpje opgestuurd. Met iedere keer de dringende vraag wanneer de IKEO baas nu het huurcontract voor Moskou kwam tekenen. Zo niet, dan moesten er toch maar wat filmpjes hogerop gestuurd worden. Ivar en Farid kijken me verbijsterd aan en Farid zegt: ”Dat zijn technieken die het Regiem nu ook toepast, maar de Russen hebben dit dus uitgevonden.” Ik zeg: ”Denk es na, Bidet en zijn Russische connecties…”

We bestellen nog een portie kibbeling en wat drankjes. Inmiddels is het bij de Wappie Wybe een komen en gaan van geblindeerde dure auto’s. Mensen die uitstappen zijn aan het zicht onttrokken door zwarte schermen die inmiddels langs het schip zijn neergezet. Na nog een uur wachten verschijnen Bidet en Hagen op de voorplecht van het schip. Ook Jensen zie ik, naast nog een heleboel andere Regiemtoppers. Bidet en Hagen lopen via een enorme loopbrug naar een groot podium naast het schip. Op het podium aangekomen, geeft iemand een fles champagne aan Hagen. Die bindt de fles vast aan een gereedhangend touw. Farid fluistert tot onze hilariteit dat het een strop is. Om ons heen in het restaurant is iedereen gaan staan om een glimp van de doop op te kunnen vangen. Bidet loopt naar een katheder en begint te speechen “Niet de Uil van Minerva maar de Walvis van Hagen is hier neergestreken, hahahaha. Wat een schip mensen, wat een feest, wat een gezelschap is hier vanavond aanwezig. En kijk, daar achter die raampjes” zeg hij terwijl hij wijst naar ons, in het restaurant, ”daar staat het volk dat dit allemaal mogelijk maakt. Wat een vreugde, wat een genot dat wij, de uitverkorenen, dit op deze wijze mogen vieren….” hij maakt wat dansbewegingen…”Het maakt me nederig….” Ivar maakt een braakgebaar, hetgeen hem op een reprimande van zijn buurman komt te staan. Die fluistert: ”Pas op he, die verraders zitten overal.” Ivar knikt. Ik stoot Ivar en Farid aan, ten teken dat we gaan. Als we in mijn auto zitten zeg ik: ”Wat een verschrikking zo’n speech, ik was alweer vergeten hoe erg het was.” De twee anderen vallen me bij. We besluiten om naar een rustige plek te rijden om daar de camerabeelden te kunnen bekijken. We moeten wel enigszins in de buurt van het schip blijven voor een goede verbinding. We rijden naar het havenhoofd met uitzicht op zee. Er staat een stevige bries, kracht 5 à 6 en er zijn schuimkoppen te zien op de golven. We zetten de cryptopad aan. Op een van de camerabeelden zien we naast de bar met sterke drank een spiegeltafel met een bediende in smoking erachter. Farid herkent het meteen: ”Een coketafel, in de la ligt het witte poeder en rietjes, die smoking kan je helpen met de verschillende soorten drugs en juiste hoeveelheid.” Op een van de andere camerabeelden zien we een enorm buffet met eten, opgedeeld in de continenten Europ, Asia, Africa en USA. Achter elk continent staat een lieftallige serveerster, die met schalkse blikken de loungeruimte inkijkt. Ivar gaat uit zijn dak: ”Dat zijn ze! Dat zijn ze! O wat goed, o wat goed zien ze eruit, Bidet en zijn vrienden gaan als een banaan voor ze, dat kan niet anders, hahaha.” Dan begint iedereen in beeld te applaudisseren, kennelijk is de boot gedoopt. We zien de genodigden langzaam binnendruppelen richting het buffet. Bidet, Hagen en Jensen zien we nog niet. Net als ik me afvraag of Bidet en consorten toch van boord zijn gegaan, zien we ze in beeld komen. Ze lopen linea recta naar de coketafel.

Door Johan Weeber