Dit feuilleton is een vervolg op de Papieren Tijgers met bijna waargebeurde belevenissen (2008-2018). Tijgers Toekomst beschrijft verzonnen gebeurtenissen tussen 2030 en 2040. Toch zou de toekomst er best eens zo uit kunnen gaan zien.  

8 Stad in Verval

John en ik zitten in het vliegtuigje naar Solingen. Er passen maximaal twintig personen in, in een cirkel ter grootte van het schotelvormige vliegtuig. Tussen de kuipstoelen in de cirkel staan units met beeldscherm. Als je de stoel draait zit je recht tegenover elkaar. De piloot zit in het midden in een verhoogde glazen koepel waardoor hij naar alle kanten goed zicht heeft.  Grote passagiersvliegtuigen worden nauwelijks meer gemaakt sinds de coronacrisis. Doordat overheden bij elke uitbraak steeds grenzen sloten, halveerde het vliegverkeer. Daardoor dreigden faillissementen, grepen overheden in, die daarna de ticketprijzen fors verhoogden vanuit milieuoverwegingen. De vraag naar vliegen daalde nog harder en plots hadden de nieuwe overheidseigenaren geen geld meer voor onderhoud, innovatie en nieuwe vliegtuigen. Die hele markt is ingestort. Een paar handige Britse ondernemers produceren nu kleine vliegende schotelachtige vliegtuigjes. Met een mini kernreactor dus zonder uitstoot. Tickets vallen daardoor niet onder de torenhoge milieuheffingen en zijn alleszins betaalbaar. John laat me een bericht lezen op een social media platform. Demokritter, geheten: Vandaag met kennissen op bezoek in #Solingen. We kregen de indruk dat die stad in verval is. Binnenstad ziet er troosteloos en armoedig uit op een gemiddelde voorjaarsdag. Ook veel zwerfvuil. De bevolking ziet er sowieso ook niet vrolijker uit dan dat. “Vroeger heette dat Twitter, waar jij zo actief was.” zegt John. Hij had nooit iets met dit soort platforms, maar hij heeft de kracht ervan ontdekt als verzetsstrijder: ”En de technologie maakt het me nu wel heel gemakkelijk.” De oprolbare tablet die hij gebruikt reageert intuïtief op John’s stem en vingers. Het regent trouwens dergelijke berichten over Solingen, we lezen er nog een paar.

Ik vraag of Demokritter soms een ondergronds platform is, aangezien ik in het ziekenhuis dit soort berichten niet kon vinden. John knikt en zegt: “Zodra het vliegtuig beneden de 1000 meter komt, gaat het vliegtuig automatisch offline om ontdekking te voorkomen.” Ik krijg plotseling een flashback naar een andere vliegreis, meer dan tien jaar geleden. Daar gingen we ook offline, vlak voordat het vliegtuig een noodlottige buiklanding maakte. De rillingen lopen me opeens over het lijf. John ziet het: ”Ik snap dat jij vliegangst hebt opgelopen op die vlucht vanuit Atlanta. Detta heeft me het verhaal meerdere malen verteld, man wat een horror.” Ik verman me en vraag: ”Hoe kunnen mensen op de grond dan wel bij die ondergrondse, haha,  media komen?” John zegt:” Er zijn trucs voor, met speciale kastjes, maar je loopt een groot risico op ontdekking. Als je gesnapt wordt, wordt je direct geëlektrocuteerd. ““What the fuck?” vraag ik verbijsterd.  John vertelt zonder blikken of blozen dat alle handhavers tegenwoordig een stroomstootwapen bij zich hebben. Hiermee kunnen ze bijvoorbeeld een laptop of handheld van de betrapte met een druk op de knop met een enorme stroomstoot vernietigen. Daardoor vallen er vaak zwaargewonden of zelfs doden bij dit soort opsporingsacties. “Dus jij begrijpt wel dat ik alleen op grote hoogte het ondergrondse internet bezoek.” zegt hij met een knipoog terwijl ik voel dat het vliegtuigje de daling inzet. Twee minuten later staan we al op de grond. Kennelijk zijn de drukcabines ook sterk verbeterd ten opzichte van vroeger, want ik voel mijn oren totaal niet. Ik kijk uit het raam en zie alleen maar weilanden. Het vliegtuigje taxiet hobbelend en stotend met grote snelheid over een weiland naar een grote loods, een moderne boerenschuur waarvan de deuren wijd open staan. Eenmaal binnen zie ik dat John opgelucht ademhaalt.  “Ja, het is altijd weer spannend zo’n illegale landing. Maar we zitten hier zover van de dichtstbijzijnde bebouwing,  dat het wel even zal duren voordat we ontdekt worden. En dan zoeken we weer een nieuwe loods.” Ik vraag hoe het kan dat mijn familie op hun buik door het gras naar hun vertrekkende schotels had moeten kruipen. “Klopt, zegt John, we hebben deze plek nog maar een paar dagen. Daarvoor landden we meestal ergens in een afgelegen weiland en stegen we ook meteen weer op. Geen vliegtuig kon blijven staan vanwege die politiedrones.” In een hoek van de schuur staat Johns inmiddels bijna antieke BMWmotor.  Even later scheuren we richting Solingen, ik zit achterop. Als we de bebouwde kom inrijden, valt me op hoe goed Solingen erbij ligt. De wegen zijn strak geasfalteerd, de stoepen liggen recht, de meeste huizen zitten goed in de verf. Er zijn veel nieuwe kantoren en gebouwen bijgekomen. Overal staan keurig palmbomen in het gelid. Ik zie veel moderne, jonge mensen op straat. Ik ben verbijsterd, want dit is volstrekt in tegenspraak met de tweets die John me liet lezen. Ook zelf suggereerde hij natuurlijk dat het niet goed ging met de stad. Ik stoot hem aan en schreeuw door mijn helm naar hem: ”Hoezo stad in verval? Het ziet er allemaal geweldig goed uit.” Ik maak een gebaar met mijn rechterarm terwijl ik me met mijn linkerarm goed vasthoud. John bromt dat ik maar even moet wachten.  Even later rijden we de singels op. De stationsomgeving is onherkenbaar veranderd en verbeterd. Ik kijk richting Zandweg en zie drommen mensen lopen, winkel in, winkel uit. John zet zijn motor stil op de Markt en we stappen af. Hij zegt:” Zet nu je helm met AR vizier maar eens af.” Er begint me iets te dagen. Nadat ik mijn helm heb afgezet is alles is opeens anders. De zon schijnt minder fel. Ik zie verveloze panden, gevels met scheuren en troep op straat. De Markt is uitgestorven, op twee alcoholisten na. De hippe jonge mensen zijn weg. Het nepnieuws en de fake filmpjes van tien jaar geleden hebben een nieuwe dimensie gekregen met de komst van Augmented Reality. Je kunt je eigen wereld, je eigen realiteit creëren. Ik ben geschokt. Wat kan de moderne mens zichzelf en anderen hiermee voor de gek houden. En hoe kunnen overheden hiermee de bevolking manipuleren. We stappen door een krakende oude deur de Haring binnen. Daar zitten een paar oude bekenden aan een tafeltje in de hoek.

Door Johan Weeber